logopedia.net.pl

Formy pomocy dzieciom z dysleksją rozwojową

Pomoc dzieciom z dysleksją rozwojową ma charakter pedagogiczny i psychologiczny. Całość oddziaływań pedagogicznych wobec dzieci ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu to terapia pedagogiczna, która ma charakter zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Korekcja polega na usprawnianiu zaburzonych funkcji, a kompensacja na wspomaganiu funkcji dobrze rozwijających się, aby mogły stać się wsparciem dla funkcji zaburzonych lub mogły je zastąpić. Terapię pedagogiczną może prowadzić nauczyciel terapeuta ze specjalnym przygotowaniem zdobytym na kursach kwalifikacyjnych. W wielu przypadkach dziecku potrzebna jest również pomoc psychologiczna. Celem psychoterapii jest ułatwianie dziecku rodzenie sobie z problemami emocjonalnymi, podniesienie samooceny i wiary we własne możliwości.

Pomocy terapeutycznej należy poszukiwać:

  • w poradni logopedycznej,
  • u nauczyciela przedszkola i klasy zerowej, który powinien wskazać, jak wspierać rozwój dziecka z objawami tzw. ryzyka dysleksji, u nauczyciela, wychowawcy, pedagoga szkolnego w szkole,
  • w poradni psychologiczno-pedagogicznej,
  • w oddziale Polskiego Towarzystwa Dysleksji.

System pomocy terapeutycznej w Polsce składa się z pięciu poziomów, odpowiadających potrzebom dzieci o różnym stopniu nasilenia trudności w czytaniu i pisaniu.

  1. Pomoc rodziców pod kierunkiem nauczyciela.

    Nauczyciel, na podstawie opinii psychologa i pedagoga z poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz zawartych w niej wskazań, realizuje indywidualne nauczanie, budując indywidualny program wymagań wobec ucznia z dysleksją. Zleca dodatkowe ćwiczenia korekcyjno-kompensacyjne wykonywane w szkole (podczas lekcji) i w domu - pod opieką rodziców.

  2. Zespół korekcyjno-kompensacyjny.

    Zajęcia powinny być prowadzone w gabinecie terapii pedagogicznej przez nauczyciela terapeutę o specjalistycznym przygotowaniu.

  3. Terapia indywidualna.

    Zajęcia prowadzone w poradni psychologiczno-pedagogicznej.

  4. Klasy terapeutyczne.

    Klasy te mogą powstać w szkołach masowych na wniosek zainteresowanych osób (nauczyciel, psycholog, rodzice). Realizowane są w nich autorskie programy dydaktyczne, które obok obowiązującego programu nauczania, zawierają oddziaływania z zakresu terapii pedagogicznej.

  5. Stacjonarne odziały terapeutyczne.

    W oddziałach przebywają dzieci wymagające intensywnej i długotrwałej terapii. Opieką objęte są dzieci z trudnościami w uczeniu się o różnym podłożu, zaniedbane wychowawczo.

Przedstawiony system pomocy nie jest kompletny, obejmuje bowiem opieką dzieci z klas od pierwszej do trzeciej. Poza tym nie funkcjonuje dobrze z powodu braku dostępności wszystkich form pomocy, spowodowanych brakiem środków finansowych. Nadal otwartym problemem jest pomoc edukacyjno-terapeutyczna dla dzieci tzw. ryzyka dysleksji, czyli dzieci o dysharmonijnym rozwoju psychoruchowym w przedszkolach i klasach zerowych. Zasady udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach reguluje rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010r.