Zasady postępowania terapeutycznego wg T. Gąsowskiej i Z. Pietrzak-Stępowskiej:

• możliwie pełna indywidualizacja pracy,
• stawianie zadań dostosowanych do możliwości dziecka i zapewnianie warunków do poprawnego wykonania zadania,
• powolne, systematyczne przechodzenie od zadań łatwiejszych do trudniejszych, od prostszych do bardziej złożonych,.
• zapewnianie warunków do utrwalania prawidłowych umiejętności i likwidowania niekorzystnych nawyków w czytaniu i pisaniu,
• dostosowanie czasu trwania ćwiczeń do wydolności dziecka,
• mobilizowanie dziecka do wykonywania zadań poprzez stosowanie różnorodnych ćwiczeń.

Problem zasad terapeutycznych E. Gruszczyk i D. Kołodziej rozpatrują w trzech płaszczyznach:

1. Układ interpersonalny: dorosły - dziecko:

   • zasada bezwzględnej akceptacji i dobrego kontaktu z dzieckiem związana z postawą podnoszenie innych , a więc z tendencją do zachowań altruistycznych, opiekuńczych, stymulatywnych, przy całkowitym respektowaniu odrębności dziecka i wierze, że w odpowiednich warunkach rozwiną się jego pozytywne cechy,
   • zasada właściwego stosowania wzmocnień i rozwijania pozytywnej motywacji wiąże się w dużej mierze z manipulowaniem karą i nagrodą,
     - zasada pełnej opieki wychowawczej i współpracy ze środowiskiem szkolnym i domowym wymaga diagnozy środowisk wychowawczych dziecka oraz korekty stymulowania całokształtu działań wychowawczych, co wiąże się z obowiązkiem ścisłej współpracy terapeuty z rodzicami i nauczycielem danego dziecka.

2. Korekta i ćwiczenie procesów poznawczych i emocjonalnych w zakresie stwierdzonych niedoborów rozwojowych:
   • zasada dynamicznego podejścia w wyznaczaniu programu w zakresie korekty i stymulacji rozwoju dziecka, co wiąże się ze zmianą programu w zależności od tempa i jakości uczenia się dziecka,
   • zasada regulowania intensywności ćwiczeń (oznacza ustalenie liczby i częstotliwości ćwiczeń zgodnie z wydolnością dziecka).
3. Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach ucznia przewidzianych w programie nauczania i wychowania:
   • zasada opracowywania programu merytorycznego, którego celem jest korekta, a także przekaz całej struktury wiedzy z przedmiotów, w których obrębie manifestują się trudności i niepowodzenia szkolne.

Zasady w ujęciu B. Kaji:

• trening uszkodzonej funkcji wymaga oddziaływania nie tylko na jedną izolowaną funkcję, lecz na osobowość dziecka,
• treningowi funkcji zaburzonej winien towarzyszyć trening funkcji pokrewnej,
• nie zawsze wskazane jest uświadamianie dziecku jego defektu, terapia powinna opierać się na pozytywnych emocjach, świadomość zaburzeń może wywołać niekorzystne napięcie emocjonalne,
• zajęcia należy prowadzić, opierając się na emocjach pozytywnych umożliwiających odnoszenie sukcesu, co wiąże się z uwzględnianiem możliwości dziecka i umiejętnością stosowania wzmocnień,
• podstawowe znaczenie w pracy terapeutycznej ma więź emocjonalna między terapeutą a dzieckiem.

Bibliografia

Gąsowska T., Pietrzak-Stępkowska Z.: Praca wyrównawcza z dziećmi mającymi trudności w czytaniu i pisaniu, WSiP, Warszawa 1978

Kaja B.: Zarys terapii dziecka, Bydgoszcz 2001