G. Andrews (1940) - jąkanie jest przerwą w normalnym rytmie mowy, podczas której jąkający wie dokładnie co chce powiedzieć, ale w tym momencie nie jest zdolny do wypowiedzenia tego w łatwy sposób z powodu mimowolnych powtórzeń, przeciągania lub przerywania wymawianej głoski lub sylaby.

Ch. van Riper (1982) - jąkanie to niezgodność równoczesnego i stopniowanego programowania ruchów mięśniowych potrzebnych do wytworzenia dźwięków mowy lub ich połączeń z następnymi dźwiękami w wyrazie. Przewidywanie trudności tego programowania może z kolei powodować walkę i reakcję unikania, które są wtórne, niestałe i wyuczone.

Bryngelson (1935) - jąkanie to niezależne od woli ludzkiej toniczne i kloniczne skurcze, które przerywają płynność wypowiedzi. Z czasem kojarzą się z nadmierną ilością energii nerwowej (wysuwanie języka, napięcie całego ciała, mrużenie oczu), które utrudnia swobodną ekspresję.

Istota jąkania wg Zbigniewa Tarkowskiego to:

J=f(N+R), gdzie:

J - jąkanie, N - niepłynność mówienia, R - reakcje towarzyszące niepłynności mówienia. A zatem jąkanie jest funkcją niepłynności mówienia i reakcji jej towarzyszących.

A. Mitrinowicz, M. Chęciek i in. - jąkanie to zaburzenie płynności, tempa i rytmu mówienia spowodowane nadmiernym napięciem mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych.