logopedia.net.pl

Metoda Marii Montessori

System wychowawczy M. Montessori cieszył się ogromnym powodzeniem na świecie na początku XX wieku. Dziś metody kształcenia i poglądy tej włoskiej pisarki przechodzą renesans.

Podstawę teorii M. Montessori stanowią jej poglądy na rozwój dziecka. Proces rozwoju dokonuje się dzięki typowym dla okresu dzieciństwa właściwościom, tj.:

  • absorbująca psychika , dzięki której dziecko rejestruje w podświadomości wszelkie informacje docierające z otoczenia, umożliwia ona dziecku przez cały czas uczenie się,
  • wrażliwe cykle , to czas, w którym wrażliwość dziecka nastawiona jest na określone rodzaje bodźców. Dziecko z łatwością przyswaja wszystkie umiejętności,
  • polaryzacja uwagi , to okres głębokiego i długotrwałego zainteresowania jednym przedmiotem lub czynnością. Zjawisko to występuje tylko wtedy, gdy wykorzystywane są cykle wrażliwe.

System stworzony przez M. Montessori kierowany jest głównie do dzieci najmłodszych, w wieku przedszkolnym. Wg niej dzieciństwo nie jest tylko okresem, który należy przejść, aby stać się człowiekiem dorosłym, ale jest to czas w którym zachodzą wszystkie procesy twórcze nadające kształt osobowości dziecka.

Za globalne zadanie wychowania uważa przygotowanie dziecka do swobodnego i samodzielnego życia, opartego na ruchu i pracy.

Dążenie do osiągnięcia odpowiedniego stopnia rozwoju musi być oparte na celowo przemyślanych ćwiczeniach, które sprowadzają się do czynności manipulacyjnych na materiale dydaktycznym oraz do czynności życiowych wykonywanych na serio.

Najważniejsze poglądy M. Montessori nt. organizacji placówek wychowania przedszkolnego i metod pracy z dziećmi są następujące:

  • wyposażenie placówek przedszkolnych w meble i sprzęt dostosowany do wieku i wzrostu dziecka;
  • współpraca wychowawcy z lekarzem i rodzicami;
  • w procesie wychowania pozostawić dziecku zupełną swobodę;
  • wartość wychowawcza swobody dziecka przejawia się w celowych czynnościach i zadaniach praktycznych;
  • w procesie wychowania szanować godność dziecka;
  • w procesie kształcenia nie narzucać metod, ani środków pracy dziecka, lecz je oferować;
  • dostosować miejsce nauki do potrzeb i możliwości psychofizycznych dziecka;
  • udostępniać dziecku materiał dydaktyczny, który pobudza je do wielorakiej aktywności;
  • swoboda i dostęp do materiału dydaktycznego prowadzi do samokształcenia;
  • nauczyciel nie ma prawa ingerować w pracę dziecka, instruować je, pouczać, poprawiać czy oceniać (zniesienie nagród i kar);
  • ingerencja nauczyciela w zachowanie dziecka może mieć miejsce tylko wtedy, gdy wymaga tego interes zbiorowy .

Literatura:

M. Szuksta, M. Mendel, Współczesne tendencje w nauczaniu inspirowane metodami M. Montessori, C. Freineta, R. Steinera, Wyd. 1- 1995, ZWiR