gr. glottis - mowa, język, myśl;
dydaktyka - wychowanie;
glottodydaktyka - wychowanie językowe;
Zasady glottodydaktyki:
- Życzliwy stosunek do ucznia i podmiotowe traktowanie dziecka przy nierównoważności ról społecznych n-la i ucznia (rola n-la wychowawcy i mistrza).
- Dobre poznanie dziecka i w przypadku stwierdzenia dysfunkcji objęcie opieką specjalistyczną, zwłaszcza logopedyczną.
Dobre rozpoznanie dziecka obejmuje w wychowaniu językowym (w pierwszym półroczu pobytu dziecka w przedszkolu lub szkole) rozeznanie co do :
- stanu sprawności komunikowania się, zwłaszcza percepcji i realizacji jednostek językowych;
- stanu percepcji wzrokowej;
- stanu zapamiętywania jednostek językowych odbieranych słuchem i wzrokiem;
- stanu syntezy i analizy słuchowej i wzrokowej;
- stanu sprawności manualnej;
- stanu rozwoju społeczno-emocjonalnego;
- stanu rozbudzenia poznawczego;
- stanu zdrowia fizycznego i psychiczno-społecznego.
Zakłada się tutaj holistyczne, tj. całościowe spojrzenie na dziecko. Holistyczna powinna być też diagnoza pedagogiczna oraz logopedyczna.
Diagnoza logopedyczna obejmuje:
- stan słuchu fonemowego i realizację fonemów przez dziecko;
- stan zdolności komunikacyjnych obejmujący wszystkie jednostki językowe od fonemu do tekstu (złożonej jednostki);
- stan komunikacji niewerbalnej, a także ocenę psych.- pedag. dziecka i badania lekarskie: okulisty, laryngologa, neurologa, pediatry, internisty, ewentualnie psychiatry.
Glottodydaktyka nastawiona jest na indyw. tryb nauczania, zgodnie z możliwościami dziecka. Dotyczy to sprawności analizatora słuchowego i wzrokowego oraz kinestetyczno- ruchowego.
Zgodnie z rozwojem dziecka powinien być wydłużony czas przygotowania do nauki czytania i pisania oraz skrócony czas opanowania płynnego pisania i sprawnego czytania. Każde dziecko powinno być w tym zakresie traktowanie indywidualnie, gdyż indywidualnie przebiega rozwój umysłowy, emocjonalny i społeczny dziecka.